خدا پرسید: پس تو می خواهی با من گفتگو کنی

در پاسخش گفتم: اگر وقت دارید

خداوند خندید و گفت: وقت من بینهایت است

در ذهنت چیست که می خواهی از من بپرسی

پرسیدم:چه چیز بشر شما را سخت متعجب می سازد؟

خداوند پاسخ داد:کودکیشان...این که آن ها از کودکیشان خسته می

شوند عجله دارند که بزرگ شوند که بزرگ شوند و بعد دوباره پس از مدت ها آرزو می کنند که کودک باشند

این که آن ها سلامتی خود را از دست می دهند تا پولی به دست آورند وبعد پولشان را از دست می دهند تا دوباره سلامتی خود را بازجویند

این که با اضطراب به آینده نگرند و حال را فراموش می کنند و بنابراین نه در حال زندگی می کنند و نه در آینده

این که اغلب آن ها به گونه ای زندگی می کنند که گویی هرگز نمی میرند و به گونه ای می میرند که گویی هرگز زندگی نکرده اند

دستان خدا دستانم را گرفت

برای مدتی سکوت کردیم

من دوباره پرسیدم: به عنوان یک پدر می خواهید کدام درس زندگی را فرزندانتان بیاموزند؟

خداوند گفت:بیاموزند که آن ها نمی توانند کسی را وادار کنند که دوستشان بدارد

کاری که آن ها می توانند بکنند این است که اجازه دهند خودشان دوست داشته باشند

بیاموزند درست نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند

بیاموزند که فقط چند ثانیه طول می کشد تا زخم های عمیقی در قلب آنان که دوستشان داریم ایجاد کنیم اما سال ها طول می کشد تا آن زخم ها را التیام بخشیم

بیاموزند که ثروتمندت کسی نیست که بیشترین ها را دارد کسی است که به کمترین ها نیاز دارد

بیاموزند که آدم هایی هستند که آن ها را دوست دارند فقط نمی دانند که چگونه احساساتشان را نشان دهند

بیاموزند که دو نفر می توانند با هم به یک نقطه نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند

بیاموزند که کافی نیست آن ها دیگران را ببخشایند بلکه آن ها باید خود را نیز ببخشایند

من با خضوع گفتم:از شما به خاطر این گفت و گو متشکرم آیا چیز دیگری هست که دوست دارید فرزندانتان بدانند

خداوند لبخند زد و گفت:فقط این که بدانند من اینجا هستم.